1 Den sidste Skilnad er vel saar,
Naar Ven vert boren ut paa Baar.
Men midt igjenom Daudens Tjon
I Jesus Krist gror Livsens Von.

2 Den, som kann tru i Hjartat visst,
At upp er reist vaar Herre Krist,
Han kann alt her i Spegel sjaa,
Kor Gud læt Liv av Daude staa.

3 Sjaa Sol, som gjeng i Grav um Kveld,
Um Morgon gyller Sky og Fjell.
Sjaa Blom og Gras, som døyr i Aar,
Det dror og grønkar næste Vaar.

4 Sjaa Lauvet døyr paa Tre og Tein,
Men livnar atter grOnt paa Grein.
Og inkje Fræ stend upp i Gror,
Som ikkje fyrst vil døy i Jord.

5 Uppreiser Gud so ved sitt Ord
Det Liv, som døyr og vert til Jord,
So kann hans Ord og Andedrag
Og vekkja oss paa Domedag.

6 So livna me som Blom i Eng,
Naar Herrens Røyst um Graver gjeng.
So skal som Herrens kveite-Korn
Or Gravom standa upp Guds Born.

7 Der rann ein Kvist av Jesse Rot
Med Blom, som giv fyr Bane Bot,
Eit Livsnens Tre, der alle Mann
Fyr Dauden Fristad finna kann.

8 Der Mann ei døyr, men gjeng fraa
Sorg til Gleda inn i Himmelborg.
Han berre døyr fraa Stiden her,
Og heim til Herrens Fred han fer.

9 So er den Benen ikkje misst,
Som sovnar inn in Jesus Krist:
Han gjeng fraa Sky og Skodde-Eim
Til Liv og Ljos i Himmel-Heim.

10 Kvi skal daa saart me graata her,
Naar dei so sælt seg gledja der?
Dei vel kom yver daudens Hav,
Og Gud deim Hamn i Himlom gav.

11 Som gyllne Straalar gjeng fraa Sol,
Dei syngja der framfyr Guds Stol
Ein Lovsong glødd av heilag Glod
Til tusundfald Gullharpe-Ljod.