1 Der helsat, Hovud Høge,
Som blodat er og hædt!
Du Hovud, som til Løge
Med Tornekrans er klædt!
Du Hovud, som er saarat
Og fram med spottord synt,
Men lyser no forklaarat,
Med Sømd og Siger krynt!

2 Kven vaagad so vanvyrda
Ditt væne andlitslag?
all Jordi med si Byrda
Skjelv fyr ditt Andedrag.
Kven hev die fagre Kinner,
Det Angnelag so mildt,
Som ei sin Like finner,
Daa stelt so saart og illt?

3 Min Jesus, du er sakad
Og saarad fyre meg.
For eg, eg skulde smakat
Den Harm, som laag paa deg.
Her stend eg illa raaben,
til Dom og Daude seld.
Vis meg ein Glimt av Naaden
Og kvitta ut mi Gjeld!

4 Aa vil du ved meg kannast!
Min Hyrding, fød meg fram!
Og lat det paa meg sannast:
Eg er ditt eiget Lamb,
Som ved ditt Ord er alet
Paa Livsens grøne Hamn
Og høyrer til det Talet,
Du kallade ved Namn!

5 Eg aldri burt vil ganga,
So hald meg ved di Hand!
Eg fast ved deg vil hanga,
Naar du giv ut di And.
Naar du i Dauden bleiknar,
So sit eg ved din Fot
Og djupt ditt Bilæt teiknar
Inn i mi Hjarterot.

6 Eg vil deg alltid lova
Av innste Saal og Sinn,
Min Frelsar, fyr den Gaava,
Som eg ved Krossen vinn.
Lat meg mitt Auga festa
Paa deg i all min Veg.
Naar Hjartat daa vil breasta,
So lat meg døy i deg!

7 Naar eg herfraa skal draga,
So drag du ikkje av!
Men mildt deg opendaga,
Naar ned eg sig i Grav!
Stig fram, naar Liv og Ande
Er trengd i sidste Strid,
Ver nær i verste Vande
Og gjer min Burtgang blid!

8 Ver du min Skjøld og Boge,
Naar Striden hardt stend paa!
Lat meg den ilde Loge
Ifraa ditt Auga sjaa!
Naar det fraa Krossen lyser,
Eg ser og ser meg sæl
Og deg i Hjartat hyser, –
So fer eg evig vel.