1 Lat deg upp, du bundne Munn,
Lat deg upp, du dauve Øyra!
Jesus byd, og same Stund
Mannen tala kann og høyra.
Og kvar ein, som Jesus faun,
Sælt det Ordet sanna kann.

2 Syndar, du er denne Mann,
Som er tung paa Hug og Øyra,
Som vel Ljoden merka kann,
Men Guds Ord daa ikkje høyra,
So det gjer deg hjartevarm,
Vekkjer Tru og Boni Barm.

3 Syndar, du er lik den Mann,
Som er tungmælt paa si Tunga,
Som ein Ljod vel giva kann,
Men ei tala reint fraa LUnga.
Naar Guds Ord til Hjartat gjeng,
Ljodar fyrt den rette Streng.

4 Naar eit Ord av Jesu Munn
Med si Magt ein Syndar møter,
Ljodar inn i Hjartans Grunn
Og den harde Hugen grøter:
Daa hans tunga tala kann,
Lova lydt sin Frelsarmann.

5 Effata! lat upp din Munn,
Høyr Guds Røyst og honom prisa!
Takka Gud or Hjartans Grunn
Høgt med heilag Song og Visa!
Lova Gud, som med si Røyst
Heve Tungebandet løyst!

6 Jesus, kom du og til meg,
Naar av Synd er tungt mitt Øyra,
Tunga tagna vil um deg:
Kom og lat ditt Ord meg høyra!
Kom og seg du: Effata!
So eg syng Halleluja!