1 Den Veg til Livet er so trong,
Der sjeldan Rosor anga;
Men Klungrar veksa mangein Gong
Og fast ved Foten hanga.
Det sting og brenn,
Og Blodet renn,
So tidt eg saar og magtlaus stend
Og kvider fyr aa ganga.

2 So utrygg tidt den Vegen er,
Di lyt eg varleg fara!
For Myrkheims Hovding med sin Her
Han vil meg ikkje spara.
Paa denne Ferd
I all mi Gjerd
Eg standa maa med Herrens Sverd,
Det eine kann meg vara.

3 Gud sende Anden sin til Jord,
Han gjeng meg trutt til Handa.
Mitt Sverd det er hans dyre Ord,
Ved det eg traust skal stauda,
Ved det eg vinn
Og Freden finn
Og gjeng til Gud med Siger inn,
Naar her eg ut skal anda.

4 Min Gud, du til ditt Barn meg tok
Og med ditt Blod meg kjøypte
Og skreiv meg inn i Livsens Bok
Og i ditt Namn meg døypte.
Den Barnetru
Meg byggjer Bru
Til HImmels upp fraa Strid og Gru,
Um so meg Dauden gløypte.

5 Og um eg her vert trengd og tyngd,
So styrk meg, milde Fader!
Giv Hjartat Kraft og evig Yngd,
So Trengsla ei meg skader!
So fylg du meg
Den tronge Veg,
Og helst naar det til Kvelden dreg,
Og Sol i Dauden glader!