1 No livnar det i Lundar,
No Lauvast det i Lid,
Den heile Skapning stundar
No fram til Sumars Tid.

2 Det er vel fagre Stunder,
Naar Vaaren kjem her nord,
Og atter som eit Under
Nytt Liv av Daude grør.

3 Guds Kyrkja lysa skulde
Som høgt paa Berg ein Stad,
Med Sumar, utan Kulde
Og utan Solarglad.

4 Guds Ord vel alltid lyser,
Den Soul gjeng aldri ned.
Det Hus, som Anden hyser,
Ligg stødt i Ljos og Fred.

5 Men stundom kom daa Kulde
Paa Herrens Kyrkjemark.
Det var, som Gud seg dulde,
Og burte var Guds Ark.

6 Det var dei myrke Dagar,
Guds Ord var faahøyrd Segn.
Og Hjartat frys og klagar,
det saknar Sol og Regn.

7 So sende Gud sin Ande
Som Dogg paa turre Jord.
Daa vaknad Liv i Lande,
Daa grøddest vænt Guds Ord.

8 Daa er det sæle Tider
Fyr Kristi Kyrkjegrunn.
Daa lauvast det i Lider,
Daa livnar det i Lund.

9 Daa ljosnar det i Laudet
Fraa Fjell og ned til Fjord.
Daa losnar tungebandet,
Daa kved Guds Folk i Kor.

10 Daa skin det yver Strender
Som Sol ein Sumarkfeld.
Daa gløder kring i Grender
Ein heilag Altar-Eld.

11 Du Vaar med ljose Dagar,
Med Lengting Liv og Song!
Du spaar, at Gud oss lagar
Ein betre Vaar ein Gong.

12 Daa me med vigslad Tunga,
Med Kjærleik heil og klaar,
Alt utan Brest og sprunga,
Skal lova Herren vaar.